Ik haal de spullen van de vorige dag uit de schooltas van mijn zoon. Voor de 3e dag op een rij vind ik een onaangetast pakje melk. Ik vraag mijn zoon hoe het komt dat deze wéér niet opgedronken is. En eigenlijk wist ik het antwoord al. Domme vraag, had ik beter niet kunnen stellen. Soms kan ik een stukje bewustwording van een verandering beter vermijden. Negeren, niet benoemen…. Te laat. Met deze vraag had ik mijn zoon zijn prikkelmachine ‘aan’ gezet.
‘Mama, ik vind het vies dat er nu een papieren rietje bij zit. En weet je wat daar mee gebeurd? Als je hem erin prikt dan buigt hij om en hierdoor knijp ik in het pakje en wordt mijn hele tafel vies. Dat wil ik niet. Iedereen kijkt dan naar mij en dan lachen ze me uit.’ Er valt een stilte. Ik zie hem denken… en ik besef dat het papieren rietje hem een negatieve ervaring heeft bezorgd. En eenmaal negatief, dan zal het dus altijd wel zo zijn.
‘En waarom zit er dan nog wel plastic om dat papieren rietje heen?’ vervolgt hij.
ZO hij is scherp deze ochtend…. Even schakelen…Wat moet ik zeggen…
Mijn hoofd zat al in de toverdoos van zoethouders en oplossingen. Gewone bekers vindt hij stinken (reden om overstuur te raken), de doppers zorgen altijd voor een natte tas (reden om overstuur te zijn) en blikjes mogen niet mee (reden om teleurgesteld te zijn).
Gezien mijn rol als AUTI-moeder, zit ik voortdurend in de prikkel-voor-zijn-modus. Ik heb mij namelijk al eerder naar diverse winkels bewogen om daar nog een verzameling plastic wegwerp-rietjes te scoren, maar zonder resultaat. Overigens missen deze een puntje onderop en zijn ze zowieso of te zacht om te prikken of te breed voor het gaatje. De duurzame rietjes daar heb ik zelf niks mee. Deze verdwijnen waarschijnlijk ergens in zijn pennenbak.
Geërgerd vervolgt mijn zoon zijn denkproces. Het afscheid van het plastic rietje wordt een feit.
‘Mama?’
‘Ja’.
‘De pakjes gaan toch in de oranje plastic zak zodat ze er nieuw plastic van kunnen maken?’
‘Dat pakje is toch groter dan dat rietje?’
‘Dan maakt zo’n rietje toch niks uit!’
‘Het is toch veel belangrijker dat kinderen drinken op school?’
‘En melk is toch gezonder dan aanmaak?’
‘Dan kunnen ze toch de rietjes wel alleen op de melk laten?’
Ik voel een moment van trots opkomen. Mijn beelddenker, probeert dit afscheid te begrijpen.
Weer een verandering waar hij maar mee moet dealen.
Waar een ander even baalt dat het plastic rietjes tijdperk voorbij is, is hij letterlijk in de ban van dit kleine kokertje.
Dag plastic rietje! We gaan je missen. Bedankt voor jouw positieve aanvulling in ons leven.
Creatieve oplossing: knip een stukje van het oortje van het pakje af en maak daar een tuutje van om uit te drinken 😉 #EasyAuti
Geschreven door Chantal Kielliger van ‘FOCUS geeft aandacht’
