‘Ik weet dat de realiteit goed is zoals die is, want als ik mij ertegen verzet voel ik spanning en frustratie.’ Zucht…. Deze tekst doet iets met me.
Jeugdzorg; realiteit en frustratie
Al meer dan 2 jaar in de weer met de gemeente, jeugdzorg en school om de juiste hulpverlening op te starten. Ik ervaar een gebrek aan efficiëntie en doorpakken. Maar ik mis vooral verbinding in dit hele proces. Ik blijf maar praten, praten en nog meer praten, uitleggen, herhalen, lezen en invullen, maar voornamelijk wachten…
Het voelt alsof iedereen maar wat doet, ieder voor zich met eigen expertise, i.p.v. de armen ineen slaan en de werkwijzen op elkaar aanpassen in het belang van het grotere plaatje: het welzijn van ons gezin. De houdbaarheidsdatum van mij als ouder wordt continu verlegd. Ondertussen verergert de problematiek en voel ik mij met de dag vermoeider en machtelozer.
Dat ik nog overeind sta heb ik te danken aan mijn positiviteit en wil, maar ik kan heel goed begrijpen dat er ouders zijn die omvallen op deze manier. Burn-out, psychische klachten, lichamelijke klachten door stress, niet meer kunnen werken, afzondering van de maatschappij, financiële problemen, met alle gevolgen van dien… Alles in het belang van het kind toch? Oja in zulke gevallen hebben we ‘Veilig en Thuis’! Want alles gaat en staat met de opvoedende ouders.
We beschikken over zoveel expertise in Nederland, maar vanuit mijn ervaring is er totaal geen samenwerkend systeem in de jeugdzorg. De gezichten veranderen daar net zo vaak als de gezichten achter de kassa. En weer begin je van vooraf aan met je verhaal. Je wordt er ondertussen zelf een autist van. Zwaar overprikkeld. Laat staan wat dit met onze kinderen doet. Het vertrouwen raakt zoek en kinderen verder beschadigd. Ik heb wel eens overwogen om Veilig en Thuis te benaderen om te melden dat mijn kinderen in een onveilig zorgsysteem zitten. Zouden ze hier dan een melding van maken? Vast niet.
Door het feit dat we dagelijks bezig zijn met ‘zorg’ en ‘de problemen’ ontstaat er een negatieve spiraal van gevoelens. Alsof er ‘iets’ gefixt moet worden, maar de juiste schroeven nergens te koop zijn. Je bent in afwachting, aan het overleven.
Goed zoals ze zijn
Bovenstaande tekst wil mij iets duidelijk maken: de realiteit is goed zoals hij is. Ik zal hem maar benaderen als een ‘omdenker’. De wegen in de zorg zijn goed zoals ze zijn, ik kan er wat van vinden maar ik kan die processen niet veranderen, dus verzetten heeft geen zin, want dan voel ik alleen maar spanning en frustratie. Klopt.
Mijn man en kinderen met ASS zijn ook goed zoals ze zijn. Zij hebben helaas niet het vermogen om zich in te leven in mij en mijn rollen, dat kan ik ook niet verwachten…. Toch voel ik me vaak alleen staan in dit proces. Moet ik dan mijn hele leven mij naar hen schikken? Omdat zij snel overprikkeld raken, angstig zijn, sociaal emotionele blokkades hebben, de buitenwereld niet begrijpen… dat is de realiteit, het zal hooguit in de toekomst minder heftig worden.
Weer dat zinnetje ….verzetten heeft geen zin, want dan voel ik spanning en frustratie. Opeens werd het mij duidelijk dat het stuk ‘acceptatie’ hier aandacht behoeft. Ik verzet me tegen acceptatie van de situatie, en hierdoor voel ik die spanning en frustratie.
Loslaten
Ik las laatst een mooi stuk over rouwen bij leven. Rouwen is een emotioneel proces dat tijd en energie kost. Rouw is gerelateerd aan verlieservaringen. Rouw hoort bij liefde. Het verlies van het beeld dat ik voor ogen had toen ik een gezin stichtte… was dat naïef? Nee dat waren onbewuste verwachtingen. Op die blauwe wolk was ik helemaal niet bezig met… stel dat mijn man en onze kinderen de diagnose ASS krijgen… OK… ik rouw dus om het feit dat ik het graag anders had gewild.
Maar ik accepteer mijn kids toch zoals ze zijn? Ik wil ze op de juiste manieren ondersteunen en beschermen. Ik kom voor ze op en wil ze laten voelen dat ik er onvoorwaardelijk voor ze ben. Ik doe er alles aan om hun wereld te begrijpen.
GO-WITH-THE-FLOW
HUN wereld… ik ben in rouw om het verlies van MIJN wereld. Mijn GO-WITH-THE-FLOW life is er niet meer… Dag in, dag uit staat in teken van HUN wereld. Voorspelbaarheid, structuur en concreetheid bieden. Die dingen die vooral veel (over)denkprocessen met zich mee brengen. Die dingen waar ik voorheen een hekel aan had omdat ik op gevoel leefde. Ik voel me nu gevangen in steeds terugkerende patronen waar mijn gezin bij gebaat is, maar waarmee er een deel van mij wordt onderdrukt.
Hallo wereld! Verras me, verwarm me, geef me nieuwe ervaringen en gevoel van vrijheid, laat me stralen! Ik mis de wereld waar ik happy van word. Terwijl ik dit schrijf voel ik de zon op mijn gezicht schijnen. Zo’n moment waarin ik even ‘mijn wereld’ voel. Puur, zonder zorgen, positieve energie.
Het omarmen van prikkels zoals geuren, kleuren, smaken en muziek die je rijker maken. Onverwachte situaties waarin er altijd wel een weg naar Rome te vinden is, ontmoeten van nieuwe mensen, op avontuur gaan, spontaan met mensen- en voor mensen, het maken van mijn eigen feestje ook wanneer iets niet zo leuk is, het positieve zien… Mijn definitie van verrijking van het leven zal ik nooit op mijn manier kunnen delen met mijn gezin. Zij ervaren dit alles als een zware last.
‘Anders vasthouden’
“Ga toch lekker een weekje naar de zon, alleen… even loslaten… hallo wereld… bijtanken? Dat verdien je!”
Was het maar zo makkelijk…
Ik ben in rouw, ik kan en wil niet loslaten.
Laten we maar aan de slag gaan met acceptatie. Het wordt tijd voor ‘anders’ vasthouden!
