De laatste weken voor de zomervakantie was onze jongste zijn bed niet uit te krijgen. Hij was op, depressief en had zo geen plezier meer in school. De juf benoemde in het eindgesprek dat hij steeds als laatste in de klas kwam. “Het zou zo fijn voor hem zijn als hij geen uitleg hoeft te missen”. Tja… dat zou ik als moeder ook fijn vinden, dacht ik. Dat is mijn dagelijkse ochtenddoel. Precies om 08.30 uur starten met uitleg… daar heb ik ook zo mijn bedenkingen over. Maargoed ik toonde begrip voor haar punt.
Jaja ik ben die moeder die namelijk ALTIJD te laat is. Zo kijken de moeders die nog bij school staan naar mij als ik weer aan kom kakken om precies 08.30 uur. Sommigen spreken het nog uit ook. Ze hebben geen idee van mijn ochtendritueel.
Ik ben namelijk die moeder die haar 2 kinderen met autisme intensief begeleid in het starten van de dag.
Die zorgverlener die er al een hele dienst op heeft zitten wanneer ze aankomt op school. Een coach die de kinderen herhaaldelijk motiveert tot actie over te gaan.
Een psycholoog die stap voor stap probeert te voorkomen dat haar kids overstuur raken door tijdsdruk.
Een lerares die hen een stukje zelfvertrouwen laat ontwikkelen door ze de ruimte te geven om dingen zelf te doen ongeacht dit soms wat langer duurt.
Een activiteitenbegeleider die steeds weer een nieuwe en creatievere manier van oponthoud moet trotseren en de buien en stormen die daarbij horen probeert te verzachten.
Een therapeut die bewust even diep adem haalt als de oudste op de fiets zit richting school en blij is dat ze ruimte heeft voor alleen de jongste.
Een persoon die doet alsof ze een octopus is, maar in feite maar 2 handen heeft.
Een moeder die pas koffie kan drinken als beide kids op school zijn.
En NEE bovenstaande heeft niets te maken met een verkeerde planning of eerder opstaan. Bedankt voor het ongevraagde advies… Dit heeft alles te maken met moederliefde en bewust starten van de dag. (nee ook mindfull is wat anders)
Ik ben geen slaaf van deze maatschappij. Ons gezin werkt namelijk niet op al die verwachtingen. Ik kom voor mijn kinderen op door ze het gevoel te geven dat mama er onvoorwaardelijk is om hen te ondersteunen bij de confrontatie met onze maatschappij van alledag. De snelheid, de hoge verwachtingen, de druk om te presteren… Ze zijn niet gek! Ze zien hun ouders dagelijks bergen beklimmen om daaraan te voldoen. In hun hoofdje gaat het net even anders met alle blokkades van dien. Onzekerheid en een laag zelfbeeld speelt hen soms parten… mijn jongens… al zo jong bewust van hun eigen functioneren. Het woord ‘zelfreflectie’ wordt er tegenwoordig op de basisschool met de paplepel ingegoten. Nou ik zie dat als ouder als DE voeding voor ‘pubers met een burn-out’….
Mag ik terug naar de jaren 90? Waar een moeder nog gewoon moeder kon zijn, waar er nog geen overprikkeling was van ‘moetjes’ en oneindige mogelijkheden. Waar er ruimte was voor creativiteit in breedste zin des woords, waar kinderen langer blij waren met hetgeen ze kregen. Waarin de snelheid van vernieuwing nog bij te houden was.
Mijn kids worstelen met de tijd. Ze voelen het niet. Maar o o o wat is ‘tijd’ toch een belangrijk begrip in dit leven. Gelukkig bestaat er het planbord met de duidelijke picto’s van EasyAuti. De basis voor onze structuur en ondersteuning tijdens ons ochtendritueel. De eerste stap naar voorspelbaarheid en een rustigere start van de dag. Ik ben dan ook reuze benieuwd hoe wij hiermee het volgende schooljaar gaan starten.
Geschreven door Chantal Kielliger van ‘FOCUS geeft aandacht’
