Nederland zal rood kleuren….onee paniek… hoe zal de rest van Europa daar op gaan reageren? De kindjes kijken zo uit naar onze vakantie naar Italië. De aftelkalender is al zeker 2 weken in gebruik. Vorig jaar zijn we niet weggeweest vanwege onze verhuizing tijdens de zomervakantie en de plannen voor dit jaar werden even 3 dagen voor vertrek onzeker. Het was een rommelig jaar. Acclimatiseren in het nieuwe huis, wéér thuisleren vanwege de corona-perikelen, therapieën hier, testen daar, gesprekken zus, overtuigen zo. We zijn allemaal toe aan de Mediterraanse zeelucht, gegarandeerde zonuren, zwembadpret en quality-time.
Als we nou zorgen dat we voor donderdag in Italië zijn, dan weten we zeker dat we er zijn op de reeds geldende voorwaarden, voordat vrijdag de rest van Europa eventuele maatregelen neemt. Maar dat mag niet, want de kinderen hebben ‘leerplicht’. Grappig woord eigenlijk. De laatste vrijdag zijn ze om 12.00 uur uit en de donderdag hebben ze een halve feestdag om het schooljaar af te sluiten.
De kindjes zijn op, sinds 4 weken al niet meer uit bed te branden. Elke ochtend strijd met aankleden en op tijd op school komen. Oververmoeid, overprikkeld… ze willen niet meer. Ze hebben geen plezier meer en zijn al enkele middagen met tranen thuis gekomen. Hun grenzen worden iedere dag overgeschreden en daarbij die van papa en mama ook.… puur door die leerplicht. Nee ruimte voor het individu van het kind wordt steeds beperkter.
Wat voelt iedereen zich toch lekker veilig bij al die hokjes van verwachtingen. Mijn kids passen niet in die hokjes. Ze zijn uniek en als ik ergens trots op ben dan is dat op het vermogen dat ze duidelijk hun grenzen laten zien en zich daar ook nog bewust van zijn. Of het mij als moeder nou schikt of niet. Ik hoop toch dat ze dit vast houden in de toekomst.
Wat gaan we doen? Gaan we eerder weg…. en riskeren we een boete voor ongeoorloofd schoolverzuim of blijven we die nette burger die we altijd zijn en riskeren we complete escalatie thuis wanneer we wellicht 1 dag van te voren te horen krijgen dat we niet kunnen gaan.
“Beste schooldirecteur, juf en meester,
Zoals bekend gaat het niet heel erg goed met onze jongste V. Sinds maart 2020 is hij eigenlijk ingekakt als een onzeker depressief jongetje met angsten. Wij doen er uiteraard als ouders alles aan om dit in goede banen te leiden en wij zijn momenteel in afwachting van de uitkomst van de onderzoeken. Wij hebben veel te stellen gehad met jeugdzorg welk niet goed op gang kwam… oneindig veel gesprekken met verschillende personen, fouten vanuit de gemeente, zorg aan huis, opgestarte therapieën.… dit alles heeft voor veel onrust gezorgd binnen ons gezin. De afgelopen 16 maanden waren intensief en zwaar. Als ouders is het is hartverscheurend om je kind zo te zien ‘lijden’. Het destructieve gedrag van V., voornamelijk thuis (toegenomen tijdens Corona periode) heeft ook onze oudste J. niet koud gelaten. Hij gaat er inmiddels stukken beter mee om maar hij heeft in aandacht moeten afzien. Daarnaast heeft hij natuurlijk ook nog om te gaan met zijn eigen diagnose binnen ASS.
Hiermee kom ik op het volgende.
Wij vertrekken aanstaande vrijdag na schooltijd naar Italië. Doordat Nederland hoogstwaarschijnlijk op rood gaat en wij niet weten hoe de rest van Europa daar vrijdag op reageert, zorgt dit wéér voor een enorme onzekerheid. Mijn moederhart heeft al stress bij het idee wanneer we niet wegkunnen en wat
dit voor effect zal hebben op de kinderen. Het is en blijft een reis maar voor ons is dit niet zomaar een reis. Het is V. zijn lichtpuntje, het uitkijken naar deze reis is het enige waar hij wel blij van wordt. Deze reis moet deel gaan uitmaken van ons proces naar verbetering. Deze reis is een luxe, maar dient daarentegen ook wel degelijk als onderdeel van ons proces als gezin.
Wij zouden dan ook het liefst uit voorzorg woensdagnacht vertrekken zodat we donderdag Italië (groen land) binnen zijn. Ik ben mij ervan bewust dat de school verplicht is melding te doen aan de leerplichtambtenaar bij afwezigheid. Maar uit psychische gezondheidsoverwegingen is dit idee vanuit ons oog als ouder noodzakelijk. Deze overweging voelt vanuit het hart als de juiste beslissing maar vanuit de wetgeving onmogelijk.
Ik weet dat er genoeg ouders zijn die hun kinderen ziekmelden om eerder te vertrekken, maar ik wil jullie netjes melden dat wij eerder weggaan overwegen uit het oogpunt van zorg en ik denk dat onze huidige hulpverleners dit kunnen beamen. Mochten wij hiervoor toestemming kunnen krijgen dan zou dat meer rust geven, want het voelt niet goed om dit onofficieel te moeten uitvoeren. Ik weet niet of er nog een andere route is welk ik hiervoor kan bewandelen? Ik heb gelezen dat alleen de directeur hier toestemming voor kan geven? Het gaat dus om de laatste donderdag en een halve vrijdag van dit schooljaar.
Hopende op jullie begrip en in afwachting van een reactie, “
——————–
Reactie: “Wat betreft het eerder vrijgeven, geeft u zelf aan dat dit ongeoorloofd verzuim is, waar geen toestemming voor gegeven mag worden.”
Wauw wat een empathie klinkt hier weer…
De oudste was reeds eerder compleet overstuur geraakt bij het bericht dat we wellicht eerder zouden gaan….
‘Dat mag niet mama, ik ga niet eerder, ik wil niet dat de meester boos is.’ ‘Óch lieverd de meester is niet boos, mama heeft de directeur een mailtje gestuurd’ ‘Heb je al wat terug mama?’…..
‘Hij wenste ons een fijne vakantie!’
‘Jongens, mama heeft 2 nachten bijgeboekt. We gaan morgenavond weg.’ Ze zijn opgetogen, blij en hebben er zin in. Wat een heerlijke vernieuwde energie…. daar doen we het voor. En laten we hopen op een succesverhaal en een positieve reset voor ons allemaal.
ITALIA here we come!
Geschreven door Chantal Kielliger van ‘FOCUS geeft aandacht
