Jens komt graag op de kinderboerderij bij ons in de buurt. Lekker rond rennen, even de geitjes en de koe aaien, binnen spelen in de speelhoek en de cavia’s aaien.
Zijn pgb-er is vrijwilliger op de kinderboerderij, ze komen daar regelmatig samen en inmiddels kennen ook de andere vrijwilligers Jens.
Jens mag regelmatig helpen met het voeren van de kippen, en hij mag ook mee in de geitjeswei. Hij krijgt daar een echte VIP behandeling!
Feest: anders dan anders
De kinderboerderij organiseert ook vaak leuke dagen. Laatst hadden ze een feestje ter ere van het schapen scheren. Uiteraard ging ik ook even langs met Jens. Ik wist dat er kraampjes zouden staan en dat er spelletjes te doen waren. Maar ik had er even geen rekening mee gehouden dat dit Jens onrustig zou maken. Zijn vaste veilige plekje was nu heel druk, en opeens was er veel meer te zien en te doen!
Onderweg achterop de fiets vroeg Jens al om ‘deur open’. Daar bedoelde Jens het hek van de geitjesweide mee. Jens heeft op de kinderboerderij vaste dingetjes die hij moet uitvoeren. Maar dat kon ik niet garanderen. En ik kan Jens ook niet uiteggen waarom iets niet kan.
Routine geeft houvast
Aangekomen op de kinderboerderij is het al heel druk.
Er staan kraampjes met spelletjes, eten en drinken, en er is een springkussen.
Maar als eerste wil Jens naar de geitjesweide. Gelukkig is zijn pgb-er aanwezig en loopt meteen met Jens mee om hem in de wei te laten rennen. Ze kent Jens erg goed, en heeft hier direct aandacht voor. Na een paar minuten rennen in de wei is Jens al weer klaar en komt hij de wei uit. Mooi, dat is al uit zijn systeem!
Losgaan op het springkussen
Dan ziet hij het springkussen! Jens is dol op springkussens, ik kan hem nog net vastpakken om even zijn schoenen uit te doen!
Terwijl Jens het springkussen op en af gaat (even springen, schoenen aan en een rondje rennen, weer schoenen uit en terug op het springkussen) zie ik dat er een paar kinderen netjes zitten te wachten op hun beurt en een muntje betalen bij een vrijwilliger die ernaast zit.
Schaamte
Ik heb al die tijd enkel oog gehad voor Jens: welke kant rent hij nu weer op?
De mevrouw met het bakje met muntjes en de wachtende kindjes heb ik totaal over het hoofd gezien!
Iedereen kent Jens, en iedereen heeft ons laten gaan. Het is immers Jens. Die snapt niet dat hij even moet wachten, dat je niet zomaar het springkussen op mag.
Maar ik schaam mij diep, dit had ik toch moeten zien? En al die andere kinderen wachten netjes op hun beurt, het is dan toch niet ‘eerlijk’ naar hen toe dat Jens voordringt
Levend verlies
Hier komt het levend verlies weer om de hoek kijken. Hoe fijn het ook is dat iedereen Jens lekker laat gaan, voel ik weer even de confrontatie met het ‘anders zijn’. Jens snapt niet dat je voor dingen moet betalen, of dat je soms op je beurt moet wachten. Jens leeft in een heel ander wereldje. In zijn wereld moet hij kunnen doen wat hij wil. Er staat een springkussen, daar kun je toch gewoon op springen? En betalen? Geld is helemaal niet uit te leggen aan Jens.
Uiteraard wordt er thuis en op school met Jens geoefend met op je beurt wachten, maar dit is ontzettend moeilijk te begrijpen voor hem. Het frustreert hem.
Jens mag bijvoorbeeld al 2 jaar een croissantje in de supermarkt, maar wel nadat het betaald is bij de kassa. Dus even wachten tot we klaar zijn en door de kassa zijn. En na 2 jaar oefenen is dit nog steeds heel erg moeilijk voor hem. Routines die Jens niet leuk vindt, slaat hij niet op.
We komen weer terug als alles weer ‘klopt’
We maken nog een klein rondje op de kinderboerderij en doen een poging tot het eten van een ijsje. Daarna is het genoeg geweest, we gaan weer lekker op de fiets terug naar huis. Het was druk en veel voor Jens. We komen weer terug als alles weer ‘klopt’ daar, zodat Jens zijn vaste rondje kan maken langs de kippen, de koe, de cavia’s en de geitjes.
